O Wszystkim I Niczym

Anno 1800

Serii Anno zawsze było do twarzy z historią. Dwie ostatnie części stanowiły jednak wycieczki w przyszłość. Wraz z Anno 2070 i Anno 2205 mogliśmy zobaczyć hipotetyczne przyszłe dzieje ludzkości i choć nie były to jednoznacznie złe produkcje, miłośnicy tej sagi chyba nie do końca „kupili” nowe pomysły niemieckiego studia Blue Byte. Wielu z ulgą przywitało więc informację o powstawaniu Anno 1800 i powrocie do realiów znanych tylko z książek historycznych. Zwłaszcza że czasy szeroko pojętej rewolucji przemysłowej to ciekawe tło dla strategii ekonomicznej.

Mortal Kombat 11

NetherRealm Studios pokazuje w Mortal Kombat 11 swoją dojrzałość. Twórcy podczas jednej generacji zapewnili trzy duże bijatyki, które za każdym razem korzystają z doświadczenia poprzednich projektów,  jednocześnie je urozmaicając. Gra oferuje świetny, przeładowany smaczkami tryb fabularny, frustrujące (wymagające) Wieże, a tryb sieciowy wciąga niczym najgłębsze bagno. Ponownie boli wycięcie niektórych postaci, ale na szczęście mikrotransakcje nie wpływają na rozgrywkę (są tylko opcją). Dałbym wiele za porządną kooperację, jednak nawet w tej sytuacji trudno mi narzekać na zawartość MK11, ponieważ deweloperzy oferują olbrzymi tytuł, który zapewnia masę atrakcji. To bez wątpienia jedna z najlepszych bijatyk dostępnych na rynku. Grać, zbierać stroje, ćwiczyć taktyki i oklepywać innych graczy w sieciowych bataliach!

The Division 2

Gry w formie usługi sieciowej nie potrzebują częstych sequeli, tylko ciągłych aktualizacji i dobrego balansu. Kiedy jednak pewne elementy wymagają naprawdę gruntowego przeprojektowania, kiedy trzeba przede wszystkim na nowo zyskać sympatię i zaufanie graczy – świeży start jest lepszy niż duża łatka. The Division 2 bardzo dobrze wykorzystało kolejną szansę na sieciowy looter shooter w realistycznej scenerii i gra tylko pozornie jest „jedynką” w nowym otoczeniu. Twórcy wzięli sobie do serca sporo uwag i widać, że tym razem się postarali, wypełniając mapę pomysłową zawartością oraz dokonując różnych poprawek w mechanizmach walki i działania ekwipunku. Bez względu jednak na to, czy lubimy gatunek cover shooterów i pogoń za coraz lepszymi łupami, pierwsze wrażenie The Division 2 zrobi na nas wstrząsającą i przerażająco realną wizją upadłego miasta. Wirtualny Waszyngton po biologicznej apokalipsie wygląda po prostu niesamowicie – podobnie jak Nowy Jork w „jedynce” to właśnie miasto jest głównym bohaterem gry. Odmienność lokacji oraz mnogość detali sprawia, że chce się zaglądać w każdy kąt ogromnej mapy, a różne sekrety oraz łupy czynią eksplorację fascynującą i satysfakcjonującą zarazem. Wszystko to powoduje, że stworzona głównie z myślą o sieciowym co-opie gra przez bite kilkadziesiąt godzin najlepiej smakuje podczas powolnej, samotnej, niezwykle klimatycznej rozgrywki. Szkoda tylko, że w parze z tym nie idzie poważna, wciągająca fabuła, ale ciężko o takową, gdy główny bohater nie wypowiada ani jednego słowa. W porównaniu z pierwszą częścią nie ma w tej kwestii żadnej poprawy, bo w The Division 2 najwięcej usprawnień zaszło pod maską i w endgame’owej zawartości. Pomimo nowych aktywności boli jednak brak rewelacyjnego trybu survival z „jedynki”, zwłaszcza że sam endgame trochę lepiej sprawdza się w grze drużynowej, na razie nie oferując za wiele samotnikom. Bardzo istotną zmianę stanowi też ogólny klimat gry, co dla wielu osób może być ciężkie do przełknięcia. Zimowe plenery i pierwszy szok po biologicznej apokalipsie ustąpiły miejsca iście madmaxowej bitwie o miasto w letnie upały. Nie odczułem jednak, żeby atmosfera stała się w związku z tym gorsza czy lepsza – po prostu jest nieco inna – i chyba taka odmiana była grze potrzebna.

Days Gone – Synowie Anarchii kontra Żywe trupy

Przechodzenie Days Gone było niczym jazda rollercoasterem – najpierw wagonik długo wspinał się na szczyt, może nawet zbyt długo, ale potem było już tylko z

górki. Momentami ostro i po bandzie, trafiały się też piękne widoki czy chwile spokojnej kontemplacji przed kolejnymi mocnymi wrażeniami. Szkoda więc, że

ostatnie odcinki trasy okazały się zbyt bezpiecznie zaprojektowane, a w ciągu całej podróży mechanizm kolejki skrzypiał, zacinał się i dymił. Warto jednak

przeboleć pewne problemy nowego „exa” Sony. Koniec końców bowiem Days Gone pozytywnie mnie zaskoczyło – to gra ze świetnie napisanymi dialogami,

trudnymi do zapomnienia postaciami, niezłą fabułą i dobrze zrealizowanymi fundamentami „otwartoświatowego” tytułu: mięsistą walką, fajnym strzelaniem,

poprawnym skradaniem się czy masą fabularnej zawartości. Gdyby twórcy mieli więcej czasu, aby połatać błędy oraz dodać trochę pobocznych aktywności, i gdyby parę scen wywalili czy poprawili, dostalibyśmy grę na poziomie innych „exów” Sony. A tak jest, no cóż, „tylko” bardzo dobrze.

to bedzie moj super blog 

bedzie o grach i recenzji, wiec polecam ;))))))